به مجنون گفت روزی عیب جویی **** که پیدا کن به از لیلی نکویی
که لیلی گر چه در چشم تو حوری است **** به هر جزئی ز حسن او قصوری است
ز حرف عیب جو مجنون برآشفت **** در آن آشفتگی خندان شد و گفت:
اگر در دیده ی مجنون نشینی **** به غیر از خوبی لیلی نبینی
تو کی دانی که لیلی چون نکویی است **** کز و چشمت همین بر زلف و رویی است
تو قد بینی و مجنون جلوه ی ناز **** تو چشم و او نگاه ناوک انداز
تو مو می بینی و مجنون پیچش مو **** تو ابرو ، او اشارت های ابرو
دل مجنون ز شکر خنده خون است **** تو لب می بینی و دندان که چون است
کسی کاو را تو لیلی کرده ای نام **** نه آن لیلی است کز من برده آرام
